MENING | Zijn de houdingen van Mathieu van der Poel en Wout van Aert tegenover veldrijden onsportief?

 

In de wereld van het veldrijden steken twee namen met kop en schouders boven de rest uit: Mathieu van der Poel en Wout van Aert. Hun dominantie in het afgelopen decennium heeft de sport niet alleen opnieuw gedefinieerd, maar ook de grenzen tussen respect, rivaliteit en verantwoordelijkheid vervaagd. Toch rijst er, nu hun aandacht steeds meer verschuift naar het wegwielrennen, een ongemakkelijke vraag: zijn hun huidige houdingen tegenover het veldrijden onsportief?

Laten we eerlijk zijn — zowel Van der Poel als Van Aert danken een groot deel van hun roem aan het veldrijden. De modderige parcoursen, de intense gevechten van een uur, en de winterse menigtes hebben hen gevormd tot de kampioenen die ze vandaag zijn. Maar de laatste jaren lijkt het alsof de twee supersterren het veldrijden meer beschouwen als een trainingsmiddel voor het wegseizoen, dan als een volwaardige sport die hun volledige inzet verdient.

Van der Poel’s aanpak is duidelijk: hij kiest een beperkt aantal belangrijke wedstrijden, meestal diegene die hem voorbereiden op zijn wegcampagne of het wereldkampioenschap, en slaat de rest over. Zijn redenering is begrijpelijk — hij heeft ambities op de weg, van de Tour de France tot de wereldtitel. Toch voelt het voor veel fans alsof hij het veldrijden, waar hij ooit koning was, slechts nog gebruikt als middel tot een doel.

Bij Wout van Aert ligt het iets anders, maar de uitkomst is vergelijkbaar. De Belg heeft de laatste seizoenen herhaaldelijk aangegeven dat hij het veldrijden “leuk vindt”, maar niet langer als prioriteit ziet. Zijn focus ligt op de klassiekers, de Tour en grote wegdoelen. Hij kiest zorgvuldig enkele crossen, meestal rond de feestdagen, en laat de rest aan zich voorbijgaan.

Is dat onsportief? Misschien niet in de letterlijke zin van het woord — topsporters hebben immers het recht hun carrière te sturen zoals zij willen. Maar in de geest van sportiviteit is het debat complexer. De jonge generatie veldrijders kijkt nog steeds op naar deze twee legendes. Hun afwezigheid uit de meeste wedstrijden haalt niet alleen de glans van het seizoen weg, maar kan ook het enthousiasme van fans en sponsors temperen.

Veldrijden is altijd een sport van passie geweest — van koude zondagen, lokale helden en trouwe supporters. Wanneer de grootste sterren alleen nog verschijnen voor de ‘grote dagen’, verliest de sport iets van haar hart.

Toch moeten we ook begrip tonen. Zowel Van der Poel als Van Aert hebben het recht om hun grenzen te stellen. Hun carrières zijn intens, hun kalenders overladen. Misschien is het niet onsportief, maar gewoon menselijk

Van der Poel en Van Aert zijn geen onsportieve renners — ze zijn juist slimme atleten die hun energie richten op wat voor hen het belangrijkst is. Maar hun keuzes hebben wél gevolgen voor het veldrijden zelf. De sport die hen groot maakte, verdient meer dan een bijrol. Misschien is het tijd dat beide kampioenen opnieuw nadenken over hun band met het veldrijden — niet uit plicht, maar uit liefde voor de modder waar het

allemaal begon.